Caritas Albania dhe UNHCR në Shqipëri kanë hapur së bashku një ekspozite fotografike me titull “Ëndrrat që mbartim”.
Ceremonia u mbajt më 8 nëntor në orën 18:00, në Muzeun Historik Kombëtar, Tiranë, me pjesëmarrjen e zv.ministrit të Brendshëm, përfaqësues të Policisë së Kufirit dhe Migracionit, drejtues të komuniteteve fetare, përfaqësues diplomatikë, Koordinator rezident dhe drejtues të Agjencive të OKB-së, përfaqësues të Caritas-it Shqiptar. , Caritas Austriak dhe Caritas Italian, familje refugjatësh dhe partnerë mediatikë.
Fotografitë, e bëra nga Renuar Locaj dhe e kuruar nga kuratori Oltsen GRIPSHI, portretizojnë qëndresën dhe aspiratat e njerëzve të detyruar për t’u larguar nga shtetet e tyre për shkak të konfliktit, dhunes dhe persekutimit.
Që nga viti 2015, vendi ynë është kthyer në një rrugë tranziti për mijëra refugjatë dhe emigrantë, të cilët janë të detyruar të largohen nga vendet e tyre dhe të kërkojnë një jetë më të sigurt. Ata udhëtojnë në grup, vetëm ose si familje. Udhëtimi nis në vendin e origjinës dhe zgjat shumë, ku një pjesë e udhëtimit të tyre organizohet edhe nga kontrabandistët duke paguar shuma të mëdha. Disa prej tyre ecin me ditë në këmbë, në vende, zona të rrezikshme për jetën e tyre, shumë ndahen nga grupi ose humbasin, të tjerë vdesin rrugës.
Ideja e kësaj ekspozite lindi si një nevojë për të sjellë në publik dhe prezantimin e çështjeve të migrimit përmes fotografisë duke përcjellë imazhet, identitetin e këtyre njerëzve, vuajtjet, historitë individuale dhe familjare, aq të thjeshta, të vuajtura në përditshmëri. në rrugëtimin e tyre, duke u përpjekur t'i japin vlerë asaj që është mbi të gjitha, dëshirës për jetë. Pamjet udhëtojnë në kohë dhe momente të ndryshme, ku portretet e fëmijëve, grave, burrave, familjeve apo të një gjyshi me mbesën e tij, shpalosin një sagë të madhe njerëzore. Ekspozita nuk sjell vetëm dhimbjen dhe imazhin e një dukurie të tillë ikonë siç është azili apo migrimi, brenda mureve të një muzeu, në vend që të përcjellë mesazhe të forta dhe kuptimplota, duke i ndërthurur ato me elementë origjinalë të jetuar dhe sjellë vetë. Thembrat e këmbëve të tyre janë dëshmia më e dhimbshme e rrugëtimit të gjatë që kanë shkelur dhe shprehur në heshtje në formën e onomatopeve. Braktisja e vatrës, lidhja fizike dhe shpirtërore me atë tokë, të vendit ku kanë lindur këta njerëz, është pengu më i pashlyeshëm për të ardhmen që i pret.
Fjala e Kryegjyshit Botëror Bektashian, Hirësia e Tij, Haxhi Dede Edmond Brahimaj, njëherësh dhe Kryetar i Këshillit Ndërfetar Shqipëri.
I nderuar Ministëri Brendshëm z. Bledar Çuçi! I nderuar përfaqësuesi UNHCR-në Shqipëri z. Palolo Zapata! I nderuar vëllai im, Imzot Anxhelo Massafra! Të nderuar organizatorë! Është kënaqësi që ndamë së bashku këtë ekspozitë emocionale të këtij eventi dhe do të dëshiroja sinqerisht të sillja në këtë sallë, përshëndetjet më të përzemërta të mijat personalisht, por edhe të krejt komuniteteve fetarë bektashianë kudo ku janë! Fëmijët, brengat, gëzimet por edhe ëndrrat që mbartin, kanë qënë dhe do të mbeten jo thjeshtë bota e tyre. Ato janë në radhë të parë ndjeshmëritë tona më të mëdha, njëherësh edhe përgjegjësitë tona më të mëdha, sepse tek e fundit, ata janë pasqyrim i jetës dhe veprës sonë, janë një e ardhme në memorien e së cilës, ne të rriturit e sotëm, nuk do të jemi thjesht emra të së kaluarës, por pasqyra ku ata do të shohin veten e tyre herë pas here. Është diçka e bukur t`ju tregoj sot të gjithëve ju, se në të gjithë librat e shenjtë, të çdo feje apo besimi në botë, ndjeshmëria ndaj fëmijëve është mjaft e dukshme. Kjo vjen sepse Krijuesi, vullneti i të Cilit është i pranishëm në çdo fëmijë që vjen në këtë botë, është kujdesur gjithmonë që neve, më të rriturit, tu jemi pranë në radhë të parë me frymën tonë, me besimin e palëkundur tek Gjithmëshirshmi, duke mundësuar tì drejtojmë ata në udhën e vetme, atë të urtësisë, bujarisë dhe dijeve njerëzore dhe hyjnore. Është shumë e trishtueshme sot, jo thjesht për ne, liderët fetarë, por për çdo besimtarë të thjeshtë, kur sheh varfërinë, skamjen, rrënimin shpirtëror dhe moral, apo edhe më keq, dhunimin etnik e racor në gjirin e fëmijëve. Është po kaq e trishtueshme të mendosh se mijëra fëmijë sot në botë, janë shndërruar në objekt dhune të pashembullt, ndërkohë që duhej të merreshin me librat e shkollës apo me ëndërrat e tyre. Ky realitet kaq i dhimbshëm dhe i prekshëm, në të vërtetë na ka bërë dhe na bënë të mendohemi gjatë. Pikërisht për këtë që thash më lartë, mendoj se veprimtari të tilla janë mjaft të rëndësishme, jo thjeshtë në aspektin e një përgjegjësie qytetare dhe njerëzore, por edhe si një thirrje ndaj komuniteteve fetare, kushdoqofshin këto dhe në cilatdo hapsira kulturore që jetojnë. Pritja dhe kujdesi i Qeverisë Shqiptare, për fëmijët e ardhur nga Afganistani, por edhe për fëmijët e ardhur nga vende të tjera më parë, në substancë të saj ka pikërisht dashurinë dhe kujdesin tonë njerëzor. Në këtë kontekst edhe ne si komunitete fetare kemi luajtur dhe luajmë padyshim rolin tonë. Më pëlqyen sot së tepërmi edhe fjalët e përshëndetjet tuaja, por edhe fotografritë e mrekullueshme të z. Renuar Locaj. Unë gjej rastin sinqerisht ta uroj z. Locaj për suksese të mëtejshme, sikundër jap fjalën se në krye të Selisë së Shenjtë Bektashiane, do të jem kurdoherë pranë shqetësimeve dhe botës së fëmijve. Edhe njëherë, ju faleminderit të gjithë! Amin!
